آیا این جنبش متکی بر احیای طرح ها و نقوش اصیل ایران و بازگشت به دوره ضرورت استفاده از طراحان و نقاشان و جمیع هنرها نبود؟

آیا بازگشتی به استفاده هرچه بیشتر از مواد رنگزای طبیعی نبود؟
آیا جز این بود که قالی های این دوره با نهایت وسواس و دقت و زیر نظر کسانی بافته شد که از کوچکترین سهل انگاری به راحتی نمی گذشتند؟
جان کلام اینکه قالی ایران در گذر زمان همواره و به دفعات در معرض خطر قرار گرفته است اما به لطف خدا همیشه بر مشکلات فایق آمده و خود را نجات داده است. اکنون نیز فرش ایران روزهای بحرانی را می گذراند که بخش عمده ای از این مشکل به علفهای هرزی بر می گردد که اطراف این درخت را محاصره کرده و نمی گذارند این درخت تغذیه اساسی و اصولی نماید.
شاید امکان بدست آوردن منافع کوتاه مدت و عدم توجه به آنچه برخی اقدامات دون می تواند بلای جان قالی ایران گردد باعث شده که امروز فرش ایران جایگاه رفیع خود را در خطر ببیند و موجب یاس و سردرگمی بخشی از جامعه فرش ایران گردد .
آنچه بیش از هر عامل دیگری موجب شده است قالی ایران آسیب ببیند نگاهی است که برخی از عزیزان نوک دماغ بین به این هنر دارند از نگاه این جماعت فرش کالایی است که باید به هر صورت ممکن قیمت تمام شده آن را کاهش و چوب حراج بر آن زد و منافع کوتاه مدتی از آن برد . از دیدگاه این دوستان نا آگاه فرش دستباف نیازبه هویت ندارد، نیاز به استاندارد خاصی ندارد و....
این دوستان برایشان رنگ طبیعی مفهومی ندارد،استفاده از الیاف مصنوعی در فرش بلا مانع است،بی گره بافی مشکلی نداره،طرح و نقش هم هر چی میخواهد باشد بلا مانع است و خلاصه این جماعت در این مدت به قیمت نابودی فرش تلاش دارند درآمدی داشته باشند.

عبدالله احراری